อนุชีวประวัติ ตอน 1

                                                                 

                                                             สาวชวนไปเที่ยวตราดปีที่แล้ว

                                           
........วันเด็ก 2562 เขียนรำลึกถึงความหลัง กลายเป็นเล่าชีวประวัติ เป็นเพียงบางส่วน เรียกอนุชีวประวัติคงได้มั้ง เพราะชีวประวัติคงต้องเขียนละเอียดกว่านี้ ก็เขียนเล่นน่ะครับ 
                                                                             ขุนทอง ศรีประจง
                                                                                    12 มค. 2562

รำลึกถึงความหลัง

รำลึกถึงความหลังครั้งเยาว์วัย ประมาณได้สิบขวบตามวิถี ยังมิเกิดวันเด็กยังไม่มี เรียนอยู่ที่โนนสังวิทยา ปีสองสี่เก้าแปดเรียนมอหนึ่ง ยังตราตรึงเหตุการณ์นานนักหนา ปีสองสี่เก้าเก้าค่อยมีมา เขาเรียกว่าวันเด็กยังงุนงง ครูสั่งให้เข้าแถวเดินขบวน ท่านชักชวนที่ว่าการจุดประสงค์ ไปพบนายอำเภอเป็นมั่นคง จำได้ธงเขียวเหลืองของโรงเรียน เขาถือคู่ธงชาตินำขบวน มิเรรวนเรียบร้อยสถิตเสถียร ยืนนิ่งฟังโอวาทนับจำเนียร บ้างก็เพียรยืนหลับคำนับไป โดนมะเหงกเคาะหัวกลัวก็ตื่น กลับมายืนตรงบ้างยังสงสัย เขกหัวกูอยากรู้มันเป็นใคร ข้าเองใหญ่พอตัวไม่กลัวมึง เสียงคุณครูประจำชั้นเพื่อนฟัวร่อ จำต้องหงอเงียบไปไม่กล้าอึง โดนอีกทีสามคราเพื่อฮาตึง แถมโดนดึงหูเจ็บนี่กระไร นานสักครึ่งชั่วโมงโอวาทจบ ก็ถึงพบอิสระทำไฉน ครูเขาปล่อยตามสบายชวนกันไป กลับบ้านไงเจ็ดกิโลโถสุดเพลิน มีทางลัดตัดตรงไปถึงบ้าน ลัดเลาะผ่านป่าไม้ดังเขาเขิน พวกป่าไผ่เต็งรังมันเจริญ รกชัฏเกินแต่ชอบสนุกดี คล้องกะปอมตลอดทางช่างขยัน เล่นติดพันชอบใจในวิถี จนบ่ายคล้อยหิวข้าวมิรอรี ก่อไฟซีย่างกะปอมมากินกัน เปิดห่อข้าวแจ่วบองต้องมีครบ เป็นระบบมีประจำนำมาสรรพ์ ผักกระโดนสะเม็ดเด็ดมาพลัน ฝาดรสมันอร่อยดีทานคนเดียว อิ่มบุกป่าฝ่าดงจับกระปอม จวนค่ำพร้อมถึงบ้านชักหวาดเสียว กลัวโดนดุเถลไถลทั้งวันเชียว แม่ยิ่งเฮี้ยวดุเก่งทำปากดี พอดุเสร็จข้าวปลาอาหารพร้อม แม่มิยอมให้หิวอย่ากลัวหนี ดุด่าเสร็จได้กินเป็นทุกที มิเคยตีแค่หวดลมข่มให้ดู ช่วงเข้าเรียนมอหนึ่งที่โนนสัง ไปพักยั้งบ้านเขาอายอดสู ยากปรับตัวทำไฉนมิใครรู้ มิมีครูสอนให้เด็กในเมือง ต้องหาบน้ำใส่ตุ่มกลุ้มจริงนัก เดินไปตักสองกิโลให้นึกเคือง ทำกิจบ้านการเรีอนมิได้เรื่อง เขาว่าเปลืองข้าวน้ำเลี้ยงมากมาย เก่งแต่เล่นเลิกเรียนมันเมามัว ชอบทำตัวไร้สาระมันกระหาย ชอบเล่นหมากเกมกระดานดูวุ่นวาย  คุณผู้ชายในตลาดชอบเล่นกัน เลิกเรียนผ่านยืนดูจนรู้หมด ฉลาดกฏกติกาจนน่าขัน พอเขาว่างลองเล่นจนติดมัน มัวติดพันอยากเล่นเกมยึดครอง เอาชนะผู้ใหญ่เกมหมากฮอร์ส มันสุดยอดลุงชอบตอบสนอง เจอหน้าชวนเล่นหมากอยากจับจอง แพ้เด็กต้องแก้มือเขาถือกัน เลยต้องช่วยลุงแก้กันบ่อยบ่อย เจ้าเด็กน้อยมีชื่อลือเล่าขัน แพ้เจ้าเด็กมอหนึ่งนี่สำคัญ แต่เด็กมันเอาจริงไม่เบามือ บางร้านยังยอมแพ้ไม่แก้แล้ว โดนเพื่อนแซวกลัวเด็กมิกล้าหือ เล่นจนเขาให้นามว่าเด็กดื้อ จนได้ชื่อแก่แดดเป็นรู้กัน เป็นเด็กบ้านเศรษฐีไม่ดีนัก มิรู้จักกิจบ้านงานเสกสรรพ์ โดนบ่นว่านานาสาระพัน มินานวันต้องลามาเดินเรียน เจ็ดกอมอไกลหน่อยพอทนไหว เช้ามืดไปเดินนานเพื่ออ่านเขียน เดินอยู่สองสามเทอมมีเพื่อนเพียร รุ่นน้องเปลี่ยนชื่อเขาร่วมทางเดิน ขึ้นมอสามชวนกันไปอยู่วัด พ่อก็จัดฝากให้มิได้เขิน เป็นศิษย์วัดทุ่งสว่างทางดำเนิน ดีเหลือเกินฝึกงานได้มากมาย ทั้งหลวงพี่หลวงพ่อท่านเรียกใช้ ตักน้ำใส่ตุ่มเต็มสนุกหลาย ไปหาบน้ำถึงไกลไม่วุ่นวาย ชอบกรีดกรายอวดสาวผิวขาวนวล ที่บ่อน้ำรอคิวช่วยตักให้ ส่งทรามวัยเรียบร้อยค่อยเหหวน ตักของตัวเร็วไวไม่เรรวน พรรคพวกชวนหาบน้ำกลับวัดไป ทำวัตรเช้าจัดการสถานที่ ตามหลวงพี่ทำวัตรขัดนิสัย เตรียมบาตรส่งมือท่านให้เร็วไว ท่านจักได้โปรดสัตว์วัตรประจำ กลับมากวาดลานวัดขจัดขยะ มินานกะไปรับมิถลำ พระท่านกลับรับบาตรอุ้มเดินนำ กิจกรรมตักบาตรบนศาลา ตอนเช้าเช้าโยมเขาจะตักบาตร ค่อยจัดถาดสำรับกับข้าวหนา เจ็ดโมงเศษพระขึ้นรีบเข้ามา จัดน้ำท่าถวายก่อนรอรับงาน เขาเรียกให้ไปยกของถวาย มิวุ่นวายปกติเชิญเรียกขาน พวกเด็กวัดเราขยันทุกกิจการ ดังลูกหลานตายายท่านเมตตา พระฉันเสร็จสำรับยกกลับให้ คุณยายได้จัดการเรียบร้อยหนา ส่งถ้วยชามถาดเปล่าให้เรามา ยกไปท่าสระน้ำล้างให้ดี จัดใส่เข่งยกไปได้ผึ่งแห้ง คุณยายแจงสำรับตามวิถี แบ่งให้เด็กวัดด้วยท่านปราณี มิรอรียกไปได้ทานกัน สิบเอ็ดคนเด็กวัดยายจัดให้ เสร็จจักได้ทำกิจอื่นพร้อมสรรพ์ แปดโมงต้องไปเรียนนี่สำคัญ มีบางวันไปสายมีหวายรอ ครูมองหน้าไม่ถามไม่ต้องสอบ รู้คำตอบเด็กวัดสายอีกหนอ คนละสามไม่เรียวตีแค่พอ ระเบียบขอเบาเบาครูเข้าใจ มิได้สายเพราะชอบจะเตร็ดเตร่ มัวโอ้เอ้ชักช้ามาสายไฉน แต่กิจวัดบางครามาสายไป ต้องรับใช้วัดก่อนค่อยมาเรียน อยู่มอหนึ่งสองสามที่โนนสัง ตอนนั้นยังแห่งเดียวสอนอ่านเขียน เอกชนท่านจัดมาจำเนียร ได้พากเพียรศึกษาวิชชาการ เขาสอนเป็นชั่วโมงแปลกใจนัก ได้รู้จักคุณครูสอนประสาน ครูละเรื่องวิชาตามเชี่ยวชาญ ครูบางท่านสอนคณิตวิทยา สอนพีชสังคมภาษาไทย บางคาบได้เรียนอังกฤษประสิทธิ์การ คัดเขียนไทยเรียงความและวาดภาพ มิเคยทราบลูกเสือสนุกสนาน ปีหนึ่งมีสามเทอมสอบประมาณ สามครั้งผ่านสอบซ้อมพร้อมประเมิน สอบประเมินเลื่อนชั้นเรียกสอบไล่ ต้องสอบได้เลื่อนชั้นสรรเสริญ ญาติพี่น้องยินดีพ่อจำเริญ สอบตกเกินเจ็บอกกว่าตกตาล ต้องซ้ำขั้นหนึ่งปีมันเจ็บปวด สมัยทวดเขาประเมินจัดสอบสาน เราสอบได้ที่หนึ่งมานับนาน ประถมผ่านที่หนึ่งมาสี่ปี มัธยมเป็นหนึ่งยึดไว้ได้ สบายใจเรื่องเรียนเพียรวิถี เขาจัดเรียนกวดวิชาเรามิมี ค่าเรียนชี้แพงไปไม่มีเงิน แต่ผลสอบที่หนึ่งประจำเสมอ พวกเพื่อนเกลอมันล้อจนนึกเขิน มึงรู้จักข้อสอบดีเหลือเกิน ที่หนึ่งเพลินทุกทีบักหมีดำ ความจริงเรืองเรียนดีเคยมีชื่อ นามระบือสอบปอสี่นี่น่าขำ คะแนนสูงที่หนึ่งยังจดจำ ที่อำเภอกมลาไสยชนะมา เขาให้สิทธิ์เรียนต่อหกปีครบ เรียนจนจบมัธยมกิจศึกษา แต่ก็พลาดครอบครัวย้ายอำลา สืบเสาะหาที่ทำกินย้ายถิ่นเดิม กาฬสินธุ์ถิ่นเก่ากมลาไสย เก้าแปดได้ย้ายมาศึกษาเสริม มัธยมโนนสังเรียนต่อเติม ตอนนี้เริ่มเป็นคนเมืองอุดร สามปีจบมอสามตามที่หมาย พ่อให้ย้ายเรียนเกษตรอนุสสรณ์ สองพันห้าร้อยหนึ่งจึงต้องจร แบบกินนอนที่ชัยภูมิประจำการ เขารับเด็กสองห้องเก้าสิบคน ห้องแรกผลจากคัดตามที่ขาน นักเรียนทุนเรียนดีคัดคนชาญ จังหวัดผ่านแผนเขตเกษตรกรรม เหลือสอบเลือกทั่วไปสี่สิบห้า พ่อเราพาไปสอบยังนึกขำ ได้ที่สามสิบเก้ายังจดจำ เจ็บใจซ้ำมิเคยโหล่โง่หรือเรา แต่นั้นมาตั้งใจใฝ่ศึกษา อ่านตำรามากมายให้หายเขลา ห้องสมุดโรงเรียนก็มิเบา อ่านจบเมาแทบทุกเล่มสบายสบาย เว้นเฉพาะภาษาต่างประเทศ มันมีเหตุอ่านมิออกยากเหลือหลาย ภาษาไทยอ่านได้มีมากมาย จนกลับกลายเป็นหนอนแทะตำรา ห้องสมุดโรงเรียนหมดสนุก อ่านทุกเล่มอ่านไวด้วยเชียวหนา สามร้อยใบต่อวันคืออัตรา ฝึกปรือมาต้องทำประจำวัน พวกการตูนนิยายช่วยได้มาก มิลำบากสามร้อยยังนึกขัน หนังสือภาพเปิดดูนับหน้ามัน สามร้อยนั่นน้อยไปไม่เยากเย็น พอสอบไล่แปลกดีได้ที่หนึ่ง แถมยังตรึงเอาไว้ให้ได้เห็น คนเรียนเก่งของจริงต้องเรียนเป็น ดูเปอร์เซ็นต์แปดสิบบวกทุกเทอมไป สามปีจบเกษตรได้ที่หนึ่ง แต่ก็ถึงตอนจบเหตุไฉน ปีสองห้าศูนย์สามเขารับให้ มีสิทธิ์ได้สอบรับราชการ ครูมอหกประถมรุ่นสุดท้าย อีกมากมายเพื่อนเราเขาประสาน พวกเกษตรตำบลคนทำงาน ขาดคนท่านรักเพิ่มมอหกไป เสียดายเราอายุต่ำกว่าเกณฑ์ แค่รู้เห็นมิมีสิทธิ์ทำไฉน ยังมิขึ้นทะเบียนทหารไง สิบแปดไซร้เขารับเข้าทำงาน ต้องรออีกสองปีถึงมีสิทธิ์ แต่เขาปิดรับแล้วฟังว่าขาน เลิกรับครูมอหกประจำการ จะต้องผ่านปอกอศอประกาศมี พวกเกษตรตำบลรับสูงขึ้น จนชักมึนทำไฉนในวิถี เคยวาดหวังเอาไว้สิบแปดปี คงเปรมปรีดิ์ได้สอบระบอบการ เป็นอันจบไม่มีที่ให้สอบ ถึงมิชอบอยู่เรือนเพื่อเขาขาน ถามอยู่เรื่อยเมื่อไรจะได้งาน อายนะท่านเรียนจบว่างวันวัน สาระพัดสำเนียงเสียงติฉิน ยินเขาว่าเรียนไปไม่สร้างสรรค์ เสียเงินทองมากมายนับหมื่นพัน งานสักอันก็ไม่มีไม่สมควร มิอยากยินก็ต้องฟังพลังตก ยากจักยกใจสู้ดูน่าสรวล คงเป็นช่วงตกอับกลับนึกชวน ให้ทบทวนชีวิตอนิจจัง ปีสองห้าหนึ่งศูนย์พูนสวัสดิ์ อัตคัตชีวิตที่ผิดหวัง ถึงคราวเปลียนทางดีคงจีรัง ได้ขึ้นฝั่งโลกธรรมบรรพขา ได้เข้าบวชเป็นพระละเคหาสน์ ฝึกฉลาดทางธรรมนำศึกษา ตรีโทเอกเปรียญพากเพียรมา เป็นมหาสี่ประโยคโชคชำนาญ มีโอกาสช่วยศาสนกิจ สั่งสอนศิษย์นักธรรมนำประสาน สอนเปรียญสองสามกระทำการ รักทำงานตอบแทนคุณธรรม เป็นเลขาเจ้าคณะอยู่สามปี จบกันที่หนึ่งหกตกตอนขำ ลาสิกขาบรรจุครูประจำ ประกอบกรรมจนเกษียณหกสิบปี